Miasto Kolosy leżało niedaleko Laodycei, w płd. – zach. Azji Mniejszej, ok. 180 km na wschód od Efezu. Założenie zboru w Kolosach jest prawdopodobnie wynikiem szczególnej trzyletniej misji Pawła w Efezie, której skutki były tak potężne i dalekosiężne, że „wszyscy mieszkańcy Azji, Żydzi i Grecy, mogli usłyszeć Słowo Pańskie” (Dz. 19,10). Chociaż możliwe jest, że Paweł osobiście nigdy zboru w Kolosach nie odwiedził (2,1), to jednak utrzymywał z nim kontakt poprzez Epafrasa, jednego z nawróconych przez siebie mieszkańca Kolosów, który mu towarzyszył (1,7; 4,12). Okazją do napisania tego listu było pojawienie się fałszywej nauki, która zagroziła duchowemu wzrostowi zboru w Kolosach (2,8). Kiedy Epafras, przywódca tego zboru, a może i jego założyciel, przyjechał do Pawła, by poinformować go o sytuacji w Kolosach (1,8; 4,12), Paweł odpowiedział właśnie tym listem. W tym czasie był więziony (4,3.10.18), najprawdopodobniej w Rzymie (Dz. 28,16-31) i czekał na swoje wystąpienie przed cezarem (Dz. 25,11-12). Współpracownik Pawła, Tychikus, w jego imieniu osobiście dostarczył list do Kolosan (4,7). Istota herezji rozpowszechniającej się w Kolosach nie jest dokładnie opisana w tym liście, ponieważ adresaci wszystko o niej wiedzieli. Z argumentów Pawła przeciwko fałszywej nauce wynika jednak wyraźnie, że herezja ta umniejszała osobę Jezusa Chrystusa oraz usuwała go z centralnej pozycji w Bożym planie zbawienia. Stanowiła dziwną mieszankę nauk chrześcijańskich, pewnych pozabiblijnych tradycji żydowskich i filozofii pogańskiej (podobnie jak mieszanina kultów w dzisiejszych czasach).
Autor: Paweł
Temat: Najwyższa władza w rękach Chrystusa
Data: ok. 62 r. po Chrystusie
Czytaj - List Św. Pawła do Kolosan
Cel
Paweł napisał ten list, aby [1] zwalczyć niebezpieczną fałszywą naukę, która podważała centralne znaczenie Chrystusa i twierdzenie o jego najwyższej władzy w stworzeniu, objawieniu, odkupieniu i Kościele; [2] podkreślić prawdziwy charakter nowego życia w Chrystusie i jego wymogów wobec wierzącego.
Przegląd
Po pozdrowieniu zborowników i wyrażeniu wdzięczności Bogu za ich wiarę, miłość i nadzieję oraz ciągły wzrost duchowy, Paweł skupia się na dwóch kluczowych zagadnieniach: skorygowaniu doktryny (1,13-2,23) i praktycznych napomnieniach (3,1-4,6). Gdy chodzi o teologię, Paweł podkreśla prawdziwą naturę i chwałę Pana Jezusa Chrystusa. Jest On obrazem niewidzialnego Boga (1,15) , cielesną pełnią boskości (2,9), Stwórcą wszechrzeczy (1,16-17), Głową Kościoła (1,18), i najpełniejszym źródłem zbawienia (1,15.20-22). Wszędzie tam, gdzie w pełni wystarcza Chrystus, herezja z Kolosów jest zupełnie niewystarczająca – pusta, zwodnicza i antropocentryczna (2,8); powierzchownie duchowa i pełna zarozumiałości (2,18); oraz bezsilna wobec pożądliwości ciała (2,23). W swoich praktycznych napomnieniach Paweł apeluje o to, by życie wierzących było ugruntowane całkowicie na Chrystusie, gdyż jest to jedyna droga do duchowego wzrostu. Prawdziwość rządów Chrystusa w nas (1,27) musi być widoczna w naszym chrześcijańskim postępowaniu (3,1-17), relacjach z domownikami (3,18-4,1) i duchowej dyscyplinie (4,2-6).
Cechy szczególne
[1] List do Kolosan, bardziej jak jakakolwiek inna księga NT, skupia się na dwoistej prawdzie prymatu Chrystusa i pełni, jaką daje on człowiekowi wierzącemu.
[2] Zdecydowanie stwierdza pełnię boskości Chrystusa i zawiera jeden z najbardziej podniosłych fragmentów NT mówiących o jego chwale.
[3] Z powodu podobieństw w treści i faktu, że został napisany w tym samym czasie co List do Efezjan, uważany jest za jego list bliźniaczy.