Adres odbiorcy tego listu jest niepewny, choć mógł być nim Rzym. Tytuł tej księgi w najstarszych manuskryptach greckich brzmi po prostu „Do Hebrajczyków”. Z jego treści wynika jednak, iż list został napisany do żydowskich chrześcijan. Korzystanie przez autora z Septuaginty (greckie tłumaczenie Starego Testamentu) przy cytowaniu Starego Testamentu wskazuje, iż adresatami byli przypuszczalnie grekojęzyczni Żydzi spoza Palestyny. Zdanie: „pozdrawiają was ci, którzy są z Italii” (13,24) znaczy pewnie, że autor kierował list do Rzymu i dołączył pozdrowienia rzymskich wierzących, mieszkających poza ojczyzną. Odbiorcami mogły być zbory domowe, wchodzące w skład większej wspólnoty kościelnej w Rzymie, z których niektóre były o krok od porzucenia wiary w Jezusa i powrotu do swej poprzedniej wiary żydowskiej, z powodu zniechęcenia i prześladowania. Autor Listu do Hebrajczyków nie jest wymieniony ani w tytule, ani w tekście księgi, choć był dobrze znany adresatom (13,18-24). Z jakiegoś powodu znajomość jego tożsamości zniknęła przed upływem pierwszego stulecia. Dlatego w tradycji pierwotnego Kościoła (od drugiego do czwartego wieku) wyrażano wiele różnych opinii co do tego, kto napisał ten list. Opinia, iż był nim Paweł, zaczęła przeważać dopiero w piątym wieku. Wielu konserwatywnych biblistów żywi obecnie przekonanie, że pawłowe autorstwo listu jest małoprawdopodobne, jako że nienaganny i aleksandryjski styl pisma, spoleganie na Septuagincie, sposób wprowadzania starotestamentowych cytatów, metoda przekonywania i nauczania, struktura argumentacji i brak wzmianki o sobie wyraźnie się różnią od stylu pisania Pawła. Co więcej, podczas gdy Paweł zawsze odwołuje się do oryginalnego objawienia, otrzymanego wprost od Chrystusa (por. Gal. 1,11-12), autor listu umieszcza siebie wśród chrześcijan drugiej generacji, którym ewangelię potwierdzili naoczni świadkowie służby Jezusa (2:3). Spośród osób wymienionych z imienia w Nowym Testamencie, doskonale pasuje do charakterystyki autora Hebrajczyków Łukaszowy opis Apollosa w Dz.Ap. 18,24-28.
Autor: Nieokreślony
Temat: Lepsze przymierze
Data: r. 67-69 (niepewne)
Czytaj - List do Hebrajczyków
Cel
List do Hebrajczyków został napisany przede wszystkim do żydowskich chrześcijan, przeżywających zniechęcenie i prześladowanie. Autor stara się wzmocnić ich wiarę w Chrystusa, przedstawiając dokładnie wyższość i ostateczność Bożego objawienia i odkupienia w Jezusie Chrystusie. Pokazuje, iż Boże odkupieńcze metody Starego Przymierza ustały i zdeaktualizowały się wraz z przyjściem Jezusa i ustanowieniem Nowego Przymierza poprzez jego odkupieńczą śmierć. Autor wzywa czytelników, aby:
[1] trzymali się swego wyznawania Chrystusa aż do śmierci,
[2] dążyli do duchowej dojrzałości oraz
[3] nie wracali do stanu potępienia, porzucając wiarę w Jezusa Chrystusa.
Przegląd
List do Hebrajczyków bardziej przypomina kazanie. Autor nazywa swoje dzieło „słowem napomnienia” (13:22). Składa się on z trzech głównych części.
[1] Najpierw Jezus jako potężny Syn Boży (1,1-3) zostaje ogłoszony pełnią Bożego objawienia dla rodzaju ludzkiego - większym niż prorocy (1,1-3), aniołowie (1,4-2:18), Mojżesz (3,1-6) i Jozue (4,1-11). W tej części pojawia się surowe ostrzeżenie przed konsekwencjami duchowego odejścia od wiary lub zatwardzenie serca w niewierze (2,1-3; 3,7-4,2).
[2] Druga część przedstawia Jezusa jako najwyższego kapłana, którego kwalifikacje (4,14-5,10;6:19-7,25), charakter (7,26-28) i służbę (8,1-10:18) są doskonałe i wieczne. Pojawia się surowe ostrzeżenie przed trwaniem w duchowej niedojrzałości, a nawet „odpadnięciem” po tym, jak stało się uczestnikiem Chrystusa (5,11-6:12).
[3] Część ostatnia (10,19-13:17) usilnie wzywa wierzących do wytrwania w zbawieniu, wierze, cierpieniu i świętości.
Cechy szczególne
List ten charakteryzuje osiem głównych cech:
[1] Wśród nowotestamentowych listow stanowi wyjątek ze względu na formę: „zaczyna się traktatem, przechodzi w kazanie i kończy się jak list” (Orygenes).
[2] Jest najbardziej nienagannie napisaną księgą Nowego Testamentu, bliższą stylowi klasycznej greki niż jakakolwiek inna ( być może za wyjątkiem fragmentu Ewangelii Łukasza 1:1-4).
[3] Jest to jedyna księga Nowego Testamentu, która rozwija koncepcję arcykapłańskiej służby Jezusa.
[4] Jej chrystologia jest bardzo urozmaicona; użyto tu ponad dwudziestu imion i tytułów na określenie Chrystusa.
[5] Kluczowym słowem jest „lepszy” (13 razy). Jezus jest lepszy od aniołów i wszystkich starotestamentowych pośredników. Oferuje lepsze odpocznienie, przymierze, nadzieję, kapłaństwo, przebłagalną ofiarę krwi i lepsze obietnice.
[6] Zawiera najwybitniejszy rozdział w Biblii na temat wiary (roz.11).
[7] Jest przesycony starotestamentowymi odnośnikami i aluzjami, dającymi bogaty wgląd we wczesnochrześcijańską interpretację starotestamentowych historii i kultu, szcególnie w sferze typologii. [8] Bardziej niż jakakolwiek inna księga Nowego Testamentu ostrzega przed niebezpieczeństwami duchowego odstępstwa.