Tesaloniki, miasto leżące trochę mniej niż 170 km na płd. – zach. Od Filippi, były stolicą, głównym miastem i portem rzymskiej prowincji – Macedonii. W dwustutysięcznej społeczności tego miasta istniała silna wspólnota żydowska. Gdy Paweł w czasie swojej drugiej podróży misyjnej założył zbór w Tesalonice, jego owocna misja musiała zostać zakończona z powodu dużej wrogości Żydów (Dz. 17,1-9). Zmuszony do opuszczenia Tesaloniki, Paweł udał się do Berei, gdzie znów musiał przedwcześnie ukończyć przynoszącą efekty służbę z powodu prześladowań wznieconych przez Żydów podążających za nim z Tesaloniki (Dz. 17,10-13). Wyruszył więc do Aten (Dz. 17,15-34), tam zaś dołączył do niego Tymoteusz. Paweł wysłał o, więc z powrotem do Tesaloniki, by sprawdził, jak się ma świeżo założony zbór (3,1-5), a sam udał się do Koryntu (Dz. 18,1-17). Po wypełnieniu powierzonego mu zadania, Tymoteusz dotarł do Koryntu, by przekazać Pawłowi wiadomości ze zboru w Tesalonikach (3,6-8). W odpowiedzi na to Paweł napisał List do Tesaloniczan, może w 3 – 6 miesięcy po założeniu zboru.
Autor: Paweł
Temat: Powrót Chrystusa
Data: ok. 51 r. po Chrystusie
Czytaj - Pierwszy List do Tesaloniczan
Cel
Ponieważ Paweł zmuszony został do nagłego opuszczenia Tesalonik, świeżo nawróceni w tym mieście otrzymali tylko minimalne pouczenie na temat życia chrześcijanina. Gdy Paweł dowiedział się od Tymoteusza o ich sytuacji, napisał ten list chcąc:
[1] wyrazić swoją radość z powodu ich niezachwianej wiary i wytrwałości w obliczu prześladowania, [2]dostarczyć im dalszych wskazówek na temat życia w świętości i pobożności, i
[3] wyjaśnić kwestię pewnych przekonań, dotyczących w szczególności położenia wierzących, którzy umierają przed powrotem Chrystusa.
Przegląd
Po pozdrowieniu zboru (1,1), Paweł radośnie chwali Tesaloniczan za ich gorliwość i wiarę w obliczu wielkich przeciwonści losu (1,2-10; 2,13-16). Nawiązuje do krytyki, przypominając zborowi o czystości swoich pobudek (2,1-6), szczerości swojej troski i starania o trzodę (2,7-8.17-20; 3,1-10) oraz nienaganności swojego prowadzenia się, gdy był wśród nich (2,9-12). Paweł podkreśla konieczność i wagę świętości i mocy w życiu chrześcijanina. Wierzący musi być święty (3,13; 4,1-8; 5,23-24), a głoszeniu ewangelii towarzyszyć powinna moc i działanie Ducha Świętego (1,5). Apostoł przestrzega Tesaloniczan przed gaszeniem ognia Ducha przez lekceważenie jego działania, szczególnie proroctw (5,19-20). Głównym tematem jest powrót Chrystusa, by wybawić jego lud od gniewu Bożego (1,10; 4,13-18; 5,1-11). Najwyraźniej niektórzy z wierzących w Tesalonikach już umarli, co z kolei wzbudziło niepokój o to, czy będą mieli udział w końcowym zbawieniu objawionym przy przyjściu Pana. Dlatego właśnie Paweł wyjaśnia, jaki jest Boży plan dla zmarłych świętych, gdy Chrystus powróci po swój Kościół (4,13-18) i poucza żywych, jak ważne jest trwanie w gotowości na przyjście Chrystusa (5,1,11). List kończy się modlitwą o uświęcenie i zachowanie Tesaloniczan w nienaganności (5,23-24).
Cechy szczególne
[1] Ta księga NT została napisana jako jedna z pierwszych.
[2] Zawiera kluczowe fragmenty mówiące o tym, że Bóg wzbudzi zmarłych świętych, gdy Chrystus powróci, by pochwycić swój Kościół (4,13-18) oraz o „dniu Pańskim” (5,1-11).
[3] We wszystkich pięciu rozdziałach pojawiają się wzmianki o powtórnym przyjściu Chrystusa i znaczeniu tego wydarzenia dla wierzących (1,10; 2,19; 3,13; 4,13-18; 5,1-11.23).
[4] Daje możliwość wyjątkowego wglądu (a) w życie gorliwego, ale niedojrzałego zboru w latach pięćdziesiątych I wiek po Chrystusie, i (b) w jakość służby Pawła jako torującego drogę ewangelii.