Ewangelia ta celowo została umieszczona jako pierwsza, gdyż stanowi zarazem wstęp do Nowego Testamentu i prezentację „Chrystusa Syna Boga żywego”, Chociaż tekst biblijny nie wymienia imienia autora, jednak jednomyślne świadectwo wszystkich ojców pierwotnego Kościoła, rozpoczynając od 130 roku po Chrystusie mówi, że Ewangelia ta została napisana przez Mateusza, jednego z dwunastu uczniów Jezusa. Podczas gdy Ewangelia Marka została napisana dla Rzymian, a Ewangelia Łukasza – dla Teofila i wszystkich nawróconych pogańskiego pochodzenia. Ewangelia Mateusza skierowana jest do wierzących narodu żydowskiego. Żydowskość tej Ewangelii jest wyraźnie widoczna, gdy bierze się pod uwagę to, że opiera się ona na starotestamentowych objawieniach, obietnicach i proroctwach, dowodząc w ten sposób, że właśnie Jezus jest długo oczekiwanym Mesjaszem; nakreśla rodowód Jezusa, począwszy od Abrahama pojawia się w niej wielokrotnie stwierdzenie, że Jezus jest „Synem Dawida”. Używa się w niej żydowskiej terminologii, np. „Królestwo Niebios” (synonim „Królestwa Bożego”), z powodu niechęci Żydów do bezpośredniego wymieniania imienia Boga, nawiązuje do żydowskich zwyczajów, nie wyjaśniając ich (w przeciwieństwie do pozostałych Ewangelii). Jednakże Ewangelia ta nie jest do końca żydowska. Tak jak przesłanie samego Jezusa, Ewangelia Mateusza skierowana jest do całego kościoła, wiernie, ukazując powszechność Dobrej Nowiny. Czas i miejsce, w którym został napisany oryginał nie są pewne. Są jednak powody pozwalające twierdzić, że Mateusz napisał ją przed 70 rokiem po Chrystusie, podczas pobytu w Palestynie lub Antiochii Syryjskiej. Niektórzy badacze Biblii, uważają, że Ewangelia Mateusza została napisana jako pierwsza, inni zaś przypisują pierwszeństwo Ewangelii Marka.
Autor: Mateusz
Temat: Jezus, Król - Mesjasz
Data: Lata sześćdziesiąte 1 wiek po Chrystusie
CZYTAJ - Ewangelia według Św. Mateusza
Cel
Pisząc tę Ewangelię Mateusz miał na celu: dostarczenie swoim czytelnikom relacji z życia Jezusa przekazanej przez naocznego świadka; upewnienie czytelników, że Jezus był Synem Bożym i oczekiwanym ot tak dawna Mesjaszem, którego przyjście zostało przepowiedziane przez starotestamentowych proroków; pokazanie, że w Jezusie i przez niego Królestwo zostało objawione tak, jak nigdy wcześniej. Mateusz stara się również, aby jego czytelnicy zrozumieli, że Izrael w większości nie uwierzył w Jezusa i jego Królestwo, ponieważ przyszedł on raczej jako duchowy, a nie polityczny Mesjasz i że dopiero na końcu wieków Jezus przyjdzie w chwale Jako Król królów, by sądzić narody i nimi rządzić.
Przegląd
Mateusz przedstawia Jezusa jako spełnienie prorockich nadziei Izraela. Wypełnia on proroctwa ST poprzez fakt narodzin, miejsce urodzenia, powrót z Egiptu i pobyt w Nazarecie, a także jako ten, dla którego został wysłany poprzednik Mesjasza, przez miejsce, w którym rozpoczyna swoją służbę wśród ludzi, uzdrawianie, przez pełnienie roli Bożego sługi, nauczanie przez przypowieści, triumfalny wjazd do Jerozolimy i aresztowanie. W r. 5 – 25 znajdujemy pięć przemówień Jezusa i pięć opowieści o jego cudach jako Mesjasza. Pięć przemówień to: [1] Kazanie na górze (r.5-7), [2] pouczenie dla wędrownych głosicieli Królestwa (r. 10), [3] przypowieść o Królestwie (r. 13), [4] cechy prawdziwych uczniów (r. 18) i [5] rozmowa na Górze Oliwnej o końcu świata (r. 24-25). Mateusz kończy opisem ukrzyżowania Jezusa (r. 26-27) oraz jego zmartwychwstania (r. 28). Trzy ostatnie wersety tej Ewangelii poświęcone są „Wielkiemu Nakazowi Misyjnemu” Jezusa.
Cechy szczególne
[1] Jest to najbardziej żydowska z Ewangelii Nowego Testamentu.
[2] Zawiera najbardziej uporządkowany zapis nauczania Jezusa oraz jego służby uzdrawiania i uwalniania. Już w II w. po Chr. Stanowiła podstawę nauczania Kościoła dla nawróconych.
[3] Pięć przemówień Jezusa zawiera najobszerniejszy ze wszystkich Ewangelii materiał dotyczący nauczania Jezusa (a) w czasie jego służby w Galilei i (b), jeśli chodzi o eschatologię (czasy ostateczne).
[4] Ewangelia ta kładzie szczególny nacisk na wydarzenia z życia Jezusa będące wypełnieniem proroctw Starego Testamentu.
[5] Używa określeń Królestwo Niebios/Królestwo Boże dwa razy częściej niż pozostałe Ewangelie.
[6] Mateusz podkreśla (a) sprawiedliwe wzorce Królestwa (r.5-7); (b) obecną moc Królestwa nad grzechem, chorobą, demonami, a nawet śmiercią; i (c) przyszły triumf Królestwa w ostatecznym zwycięstwie przy końcu wieków.
[7] Jedynie w tej Ewangelii mówi się o Kościele jako przyszłej wyodrębnionej całości do Jezusa (16,18, 18,17).