List Jakuba określa się jako „List Powszechny”, ponieważ skierowany jest do szerszego grona czytelników niż tylko miejscowy zbór. Pozdrowienie „dwunastu pokoleń, które żyją w rozproszeniu” (1:1) oraz inne wzmianki (2: 19-21) dają do zrozumienia, że list ten początkowo pisany był do chrześcijan pochodzenia żydowskiego, mieszkających poza Palestyną. Możliwe, że adresaci tego listu to pierwsi wierzący w Jerozolimie, którzy rozproszyli się wskutek prześladowań po męczeńskiej śmierci Szczepana (Dz.Ap. 8:1) po tak dalekich zakątkach jak Fenicja, Cypr, Antiochia i dalej (Dz.Ap.11:19). To wyjaśniałoby :
[1] położenie zaraz na początku listu nacisku na radosne przetrwanie prób, które wypróbowują naszą wiarę i wymagają wytrwałości (1:2-12),
[2] fakt, że Jakub znał wierzących żyjących w rozproszeniu, i
[3] autorytatywny ton listu. Jakub przywódca zboru w Jerozolimie, pisał do swoich rozproszonych owiec. Autor pisze o sobie po prostu „Jakub” (1:1). Był przyrodnim bratem Jezusa i przywódcą zboru w Jerozolimie i powszechnie jest uważany za autora tego listu. Jego mowa na Radzie w Jerozolimie (15:13-21) oraz inne o nim wzmianki w Nowym Testamencie (np.Dz.Ap. 12:17; 21:18; Gal.1:19; 2:9-12; Kor.15:7) doskonale zgadzają się z tym, co wiadomo o autorze tego listu. List ten został napisany najprawdopodobniej w latach 40. I wieku po Chrystusie. Dolną granicę, jeśli chodzi o datę napisania tego listu, określa kilka czynników, takich jak fakt, że Jakub używa greckiego słowa synagoge, mówiąc o miejscu spotkań chrześcijan (2:2). Zgodnie z tym, co podaje żydowski historyk Flawiusz, Jakub, brat Pana, zginął męczeńską śmiercią w Jerozolimie w 62 r. po Chrystusie.
Autor: Jakub
Temat: Wiara, która działa
Data: 45 – 49 r. po Chrystusie
Czytaj - List Św. Jakuba
Cel
Jakub napisał ten list po to, by [1] dodać odwagi wierzącym pochodzenia żydowskiego, którzy przechodzili rozmaite próby doświadczające ich wiarę, [2] sprostować niewłaściwe przekonania na temat natury zbawczej wiary, i [3] napomnieć i pouczyć swoich czytelników, gdy chodzi o praktyczne okazywanie wiary przez pobożne życie i dobre uczynki.
Przegląd
W liście tym poruszono wiele tematów związanych z prawdziwym życiem chrześcijanina. Jakub namawia wierzących do radosnego wytrwania w próbach i przekonuje ich o błogosławieństwach, jakie one przynoszą (1:2-11); namawia też do oparcia się pokusom (1:12-18); do wykonywania Słowa, a nie tylko słuchania go (1:19-27) i do okazywania wiary przez uczynki, a nie tylko puste deklaracje (2:14-26). Ostrzega uroczyście przed grzesznością nieposkromionego języka (3:1-12; 4:11-12), fałszywą mądrością (3:13-16), grzesznym postępowaniem (4:1-10), chełpliwością (4:13-17) i chciwością (5:1-6). Jakub kończy swój list podkreśleniem znaczenia cierpliwości, modlitwy i nawracania odchodzących od wiary (5:7-20). Wszystkie pięć rozdziałów podkreśla związek prawdziwej wiary i pobożnego życia. Prawdziwa wiara to wiara sprawdzona (1:2-16), działająca (1:19-27), kochająca bliźniego jak siebie samego (2:1-12), przejawiająca się w dobrych uczynkach (2:14-26), trzymająca na wodzy język (3:1-12), szukająca Bożej mądrości (3:13-18), poddana Bogu jako sprawiedliwemu sędziemu (4:1-12), polegająca na Nim w życiu codziennym (4:13-17), nie samolubna i nie dogadzająca sobie (5:1-6), cierpliwie znosząca cierpienie (5:7-12) i wytrwała w modlitwie (5:13-20).
Cechy szczególne
[1] Najprawdopodobniej była to pierwsza napisana księga Nowego Testamentu.
[2] Chociaż tylko dwa razy wspomina imiennie Jezusa, to jednak biorąc pod uwagę chociażby piętnaście odniesień do Kazania na Górze, nawiązuje do jego nauczania bardziej niż wszystkie listy Nowego Testamentu razem wzięte.
[3] W ponad połowie ze 108 wersetów tego listu użyto trybu rozkazującego lub formy polecenia.
[4] Z wielu powodów list ten to „Księga Przypowieści” Nowego Testamentu: (a) jest pełen Bożej mądrości i praktycznych wskazówek dotyczących prawdziwego chrześcijańskiego życia, (b) napisany jest zwięźle, zawiera dosadne nakazy i żywe porównania.
[5] Jakub jest bystrym obserwatorem przyrody i upadłej natury ludzkiej i często zjawisko przyrodnicze służy mu jako przykład dla wyeksponowania złych cech tej ostatniej (np.3:1:12.
[6] W księdze tej bardziej niż gdziekolwiek indziej w Nowym Testamencie, podkreśla się konieczny związek między wiarą a uczynkami (szczególnie 2:14-26). [7] Czasami Jakub nazywany jest Amosem Nowego Testamentu, ponieważ chętnie zajmuje się problemami niesprawiedliwości i nierówności w społeczeństwie.