Księga Dziejów Apostolskich, podobnie jak Ewangelia Łukasza, adresowana jest do człowieka o imieniu Teofil (1,1). Mimo że autor nie jest wymieniony z imienia w żadnej z nich, to jednak jednomyślne świadectwo pierwotnego chrześcijaństwa, poparte bezpośrednimi dowodami zawartymi w tych księgach, wskazuje na autorstwo Łukasza, „umiłowanego lekarza” (Kol. 4,14) w obu przypadkach. Duch Święty pobudził Łukasza do napisania do Teofila, aby zbory utworzone z ludzi wierzących pochodzenia pogańskiego mogły otrzymać pełne sprawozdanie z początków chrześcijaństwa – [1] w pierwszej księdze zwiastowana jest Dobra Nowina o życiu Jezusa, a [2] druga mówi o wylaniu Ducha Świętego w Jerozolimie i następującym po nim rozwoju pierwotnego Kościoła. Widać wyraźnie, że Łukasz był utalentowanym pisarzem, uważanym historykiem i natchnionym teologiem. Dzieje Apostolskie przedstawiają wybiórczo fakty z pierwszych trzydziestu lat istnienia Kościoła. Jako historyk kościoła, Łukasz zaznacza drogę rozprzestrzeniania się ewangelii z Jerozolimy do Rzymu, wymieniając nie mniej niż 32 kraje, 54 miasta, 9 wysp Morza Śródziemnego, 95 różnych osób imiennie oraz mnóstwo urzędników i dostojników państwowych według ich stanowisk i tytułów. Badania archeologiczne wciąż na nowo potwierdzają zadziwiającą dokładność Łukasza, jeśli chodzi o szczegóły. Jako teolog, Łukasz wnikliwie przedstawia ważność różnych wydarzeń i przeżyć w pierwszych latach Kościoła. Na początku Pisma Nowego Testamentu składały się z dwóch części: [1] Były to cztery ewangelie i [2] Listy Pawła. Dzieje Apostolskie pełnią bardzo ważną rolę ogniwa łączącego obie te części i zapewniają ciągłość w kanonie Nowego Testamentu. Rozdziały 13-28 umożliwiają poznanie historycznego tła niezbędnego do pełnego zrozumienia misji i Listów Pawła. Używanie przez Łukasza w Dziejach Apostolskich zwrotu „my” (16,1-17; 20,5-21,18; 27,1-28,16) ujawnia jego osobiste zaangażowanie w podróże Pawła.
Autor: Łukasz
Temat: zwycięskie rozprzestrzenianie się ewangelii dzięki mocy Ducha Świętego
Data: ok. 63 r. po Chrystusie
Czytaj - Dzieje Apostolskie
Cel
Łukasz przedstawia początek dziejów pierwotnego Kościoła z przynajmniej dwóch przyczyn. [1] Pokazuje, że ewangelia rozeszła się zwycięstwo poza ciasne granice judaizmu i dotarła do pogańskiego świata pomimo sprzeciwu i prześladowań. [2] Przedstawia rolę Ducha Świętego w życiu Kościoła i misji, podkreślając znaczenie chrztu w Duchu Świętym jako Bożego sposobu na obdarowanie Kościoła mocą do głoszenia ewangelii i kontynuowania służby Jezusa. Łukasz trzy razy wyraźnie pisze, że wraz z chrztem w Duchu Święty otrzymujemy zdolność mówienia językami (2,4 i dalsze strony; 10,45-46; 19,1-7). Kontekst wymienionych fragmentów wyraźnie wskazuje na to, że zjawisko to w świecie pierwotnego chrześcijaństwa było na porządku dziennym i wciąż jest Bożym wzorcem dla Kościoła.
Przegląd
Ewangelia Łukasza opisuje wszystko, „co Jezus czynił i czego nauczał” (Dź. 1,1), natomiast Dzieje Apostolskie mówią o tym, co Jezus robił i czego uczył po swoim wniebowstąpieniu mocą Ducha Świętego działającego w jego ucznia i poprzednich, i poprzez nich. Gdy Jezus wstąpił do nieba (1,9-11), ostatnim jego poleceniem dla uczniów było, aby czekali w Jerozolimie, aż zostaną ochrzczeni Duchem Świętym (1,4-5). Kluczowy werset Dziejów Apostolskich (1,8) zawiera teologiczne i geograficzne podsumowanie tej księgi. Jezus obiecuje uczniom, że otrzymają moc, gdy Duch Święty zstąpi na nich – moc do bycia jego świadkami [1] „w Jerozolimie” (r.1-7), [2] „w całej Judei” i w Samarii” (r.8-12), i [3] „aż po krańce ziemi” (r. 13-28). W Dziejach Apostolskich przeplata się działanie ludzkie i boskie. Cały Kościół głosi ewangelię, nie tylko apostołowie, którzy „szli z miejsca na miejsce i zwiastowali Dobrą Nowinę (8,4). Diakoni, tacy jak Szczepan i Filip (6,1-6), byli mocni w Duchu Świętym i wierze, czyniąc „cuda i znaki” (6,8) i poruszając całe miasta głoszeniem ewangelii (zob. 8,5-13). Boży ludzie modlili się gorąco, mieli wizje, byli świadkami wielkich znaków i cudów, wypędzali demony, uzdrawiali chorych i głosili ewangelię z odwagą i mocą. Pomimo wewnętrznych problemów Kościoła, takich jak napięcia między wierzącymi żydowskiego i pogańskiego pochodzenia (r. 15) oraz pomimo ciągłego prześladowania ze strony przywódców religijnych i społeczeństwa, imię Pana Jezusa było rozstawiane w słowach i czynach od miasta do miasta.
Cechy szczególne
[1] Kościół: Dzieje Apostolskie ukazują źródło mocy Kościoła i prawdziwy charakter jego misji wraz z zasadami, które powinny rządzić kościołem w każdym pokoleniu.
[2] Duch Święty: trzecia osoba Trójcy Świętej jest wymieniona pięćdziesiąt razy; chrzest w Duchu Świętym i chodzenie w nim udzielają mocy (1,8), śmiałości (4,31), bojaźni Bożej, (5,3,5.11), mądrości (6,3-10), kierownictwa (16,6-10) i darów dochodowych (19,6).
[3] Przesłanie pierwszego Kościoła: Łukasz umiejętnie i szczegółowo przekazuje natchnione kazania Piotra, Szczepana, Pawła, Jakuba i innych, wnikając w pierwotny Kościół tak, jak żaden inny autor nowotestamentowy.
[4] Modlitwa: pierwsi chrześcijanie modlili się regularnie i gorąco czasami całą noc i dawało to wspaniały efekty.
[5] Znaki i cuda: towarzyszyły głoszeniu ewangelii w mocy Ducha Świętego.
[6] Prześladowanie: konsekwentne Głoszenie ewangelii pomocy powodziło religijną i świecką opozycję do prześladowań.
[7] Kolejność Żydzi-poganie: w Dziejach Apostolskich ewangelia zgłoszona jest najpierw Żydom, potem poganom.
[8] Kobiety: sporo mówi się na temat kobiet zaangażowanych w służbę Kościoła.
[9] Zwycięstwo: żadne bariery (narodowościowe, religijne, kulturowe czy rasowe) i żadna opozycja lub prześladowanie nie mogą powstrzymać rozprzestrzeniania się ewangelii.
Zasady hermeneutyczne
W dzisiejszym Kościele powinno być regułą to, że wierzący pragną i spodziewają się istnienia i występowania wszystkim doświadczeń i elementów służby Kościoła nowotestamentowego (oprócz pisania Ksiąg Nowego Testamentu). Osiągnięcie tego wszystkiego jest możliwe wtedy, gdy Kościół działa w pełni mocy Ducha Świętego. W Dziejach Apostolskich i całym Nowym Testamencie nie ma nic, co wskazywałoby na to, że znaki, cuda, dary duchowe lub apostolski standard życia i służby Kościoła miałyby ustać nagle lub stopniowo po przeminięciu wieku apostolskiego. Dzieje Apostolskie mówią o tym, jaki Kościół powinien być i co powinien robić w każdym pokoleniu, kontynuując służbę Jezusa w mocy Ducha Świętego.