Paweł napisał ten list (1,1; 5,2; 6,11) „do zborów Galacji” (1,2). Niektórzy uważają, że Galatowie to Gallowie w północnej Galacji. Dużo bardziej prawdopodobne jest, że Paweł napisał ten list do miast południowej części prowincji Galacji (Antiochia Pizdyjska, Ikonium, Listra i Derby), gdzie wraz z Barnabą zwiastował Ewangelię i zakładał zbory podczas ich pierwszej podróży misyjnej Dz. 13-14). Najbardziej prawdopodobną datą napisania tego listu jest okres zaraz po powrocie Pawła do zboru w Antiochii Syryjskiej, z którego był wysłany, i przed postawieniem go przed Radą w Jerozolimie (Dz.15). Głównym problemem w Liście do Galatów jest ten, który omawiano i rozwiązano w Jerozolimie (ok. 49 r. po Chr., por. Dz 15). Główne zagadnienie składało się z dwóch pytań: [1] Czy wiara w Chrystusa jako Pana i Zbawiciela jest jedynym warunkiem zbawienia? [2] Czy zachowywanie pewnych starotestamentowych żydowskich praktyk i praw jest potrzebne, by zyskać zbawienie w Chrystusie? Widać, że Paweł napisał List do Galatów, zanim problem ten został przedyskutowany w Jerozolimie i zanim ogłoszono oficjalne stanowisko Kościoła. To by znaczyło, że List do Galatów był pierwszym z listów Pawła.
Autor: Paweł
Temat: Zbawienie z łaski przez wiarę
Data: ok. 49 r. po Chrystusie
Czytaj - List Św. Pawła do Galacjan
Cel
Paweł dowiedział się, że pewni żydowscy nauczyciele zakłócali spokój nowo nawróconych w Galacji, narzucając im obrzezanie i jarzmo Zakonu Mojżeszowego jako niezbędne warunki uzyskania zbawienia i włączenia do Kościoła. Gdy Paweł o tym usłyszał, napisał ten list
[1] aby zdecydowanie zaprzeczyć temu, jakoby wymogi Zakonu, takie jak obrzezanie według Starego Przymierza, miały cokolwiek wspólnego ze zbawiennym działaniem Bożej łaski w Chrystusie w Nowym Przymierzu; i
[2] by ponownie wyraźnie zapewnić, że otrzymujemy Ducha Świętego i stajemy się uczestnikami życia duchowego przez wiarę w Pana Jezusa Chrystusa, a nie przez nasze posłuszeństwo starotestamentowemu Prawu.
Przegląd
Z treści tego listu widać, że celem ataków żydowskich przeciwników w Galacji był sam Paweł. Chcieli oni zniwelować wpływ, jaki miał on na zbory. Oskarżali go o to,
[1] że nie był jednym z pierwszych apostołów, a więc nie posiada wiarygodnego autorytetu (por. 1,1-7.12; 2,8-9);
[2] że w swoim nauczaniu odstąpił od Ewangelii zwiastowanej w Jerozolimie (por. 1,9; 2,2-10); i
[3] że skutkiem jego nauczania o łasce będzie bezbożne życie (por. 5,1.13.16.19-21)
Paweł odpowiedział bezpośrednio na wszystkie trzy zarzuty.
[1] Broni swego apostolskiego autorytetu jako autorytetu otrzymanego bezpośrednio od Boga i potwierdzonego przez Jakuba, Piotra i Jana (r.1-2).
[2] Zapamiętale broni Ewangelii zbawienia otrzymanego z łaski przez wiarę w Chrystusa (r. 3-4).
[3] Wreszcie, Paweł żarliwie twierdzi, że Ewangelia Chrystusa niesie z jednej strony uwolnienie z żydowskiego Zakonu, a z drugiej – od grzechu i uczynków wypływających z grzesznej natury. Prawdziwa chrześcijańska wolność wiąże się z życiem według Ducha i wypełnianiem Zakonu Chrystusowego. (r. 5-6). List do Galatów zawiera zarys charakteru żydowskich wierzących, którzy sprzeciwili się Pawłowi w Galacji, Antiochii i Jerozolimie (15,1-2.5) oraz w większości miejsc, gdzie głosił. Paweł określa ich jako mącicieli, odstępców, ludzi siejących niepokój (1,7), przeszkadzających (5,7), pragnących tylko robić na innych dobre wrażenie i uniknąć prześladowań z powodu zgorszenia krzyża Chrystusa. Pośrednio Paweł charakteryzuje ich jako tych, którzy chcą się podobać ludziom (1,10), fałszywych braci (2,4), obrzezanych (2,12) i manipulatorów (3,1).
Cechy szczególne
[1] Jest to najżywsza w Nowym Testamencie prawdziwej natury Ewangelii. Ton listu jest ostry, gwałtowny i natarczywy, gdy Paweł rozprawia się z błądzącymi oponentami i gani Galatów za ich łatwowierność.
[2] To jedyny (obok 2 Kor.) list zawierający elementy autobiograficzne.
[3] Tylko ten list Pawła adresowany jest wyraźnie do wielu zborów (jednak zob. Wstęp do Listu do Efezjan).
[4] Zawiera listę owoców Ducha (5,22-23) i najobszerniejszy w Nowym Testamencie spis uczynków wypływający z grzesznej natury (5,19-21).