Objawienie to ostatnia, a zarazem najbardziej niezwykła Księga Nowego Testamentu. Jest apokalipsą (1:1-2:20), proroctwem (1:3; 22:7,10,18-19) oraz zbiorem siedmiu listów (1:4,11; 2:1-3,22). („Apokalipsa” pochodzi od greckiego słowa apokalypsis, tłumaczonego jako „objawienie” w 1:1). Ksiega ta jest apokalipsą, jeśli chodzi o charakter zawartych w niej treści, proroctwem, gdy chodzi o jej przesłanie, a listem z uwagi na swoich adresatów. Rozdział 1. Wyjawia pięć ważnych faktów dotyczących tła księgi. [1] |Jest to „objawienie Jezusa Chrystusa”(1:1). [2] Objawienie zostało przekazane autorowi w sposób nadnaturalny przez uwielbionego Chrystusa, aniołów i wizje (1;1,10-18). [3] Odbiorcą przekazu był sługa Boży Jan (1:1,4,9; 22:8). [4] Jan otrzymał wizje i apokaliptyczne przesłanie, kiedy przebywał na zesłaniu na wyspie Patmos (ok.90 km na południowy zachód od Efezu) ze wzgledu na Boże Słowo i własne świadectwo (1:9). [5] Pierwotnymi odbiorcami było siedem zborów w rzymskiej prowincji Azji (1:4,11). Dowody historyczne oraz wynikające z treści księgi wskazują na apostoła Jana jako jej autora. Ireneusz potwierdza, iż Polikarp (Ireneusz znał Polikarpa, a Polikarp znał apostoła Jana) mówił, że Jan pisał Objawienie pod koniec panowania rzymskiego cesarza Domicjana (r.81-96). Treść księgi odzwierciedla historyczne okoliczności panowania Domicjana, który zażądał, aby wszyscy poddani zwracali się do niego jako „Pana i Boga. Dekret cesarza niewątpliwie doprowanił do konfrontacji pomiędzy ludźmi gotowymi czcić imperatora, a wiernymi chrześcijanami, którzy wyznawali, iż jedynie Jezus jest Panem i Bogiem”. Księga ta została zatem napisana w czasie, kiedy wierzący byli narażeni na poważne prześladowania ze względu na słowa swego świadectwa, tak więc sytuacja ta w sposób oczywisty tworzy tło dla księgi Objawienia (1:19; 2:10,13; 6:9-11; 7:14-17; 11;7; 12:11,17; 17:6; 18:24; 19:2; 20:4).
Autor: Jan
Temat: Konflikt i ostateczny koniec
Data: 90-96 r. po Chrystusie
Cel
Księga ta spełnia cel potrójny. [1] Listy do siedmiu zborów ujawniają, iż w wielu zborach w Azji pojawiły się poważne odchylenia od Nowego Testamentu wzorca prawdy i sprawiedliwości. Jan pisze w imieniu Chrystusa, ganiąc ich niestałość i grzech, wzywając do upamiętania i powrotu do pierwszej miłości. [2] Objawienie zostało przekazane zborom po to, by wzmocnić ich wiarę, stanowczość i lojalność wobec Jezusa Chrystusa w obliczu prześladowania wynikłego w związku z przypisaniem sobie przez Domicjana atrybutów boskich oraz by ich wesprzeć w dążeniu do zwycięstwa i wytrwania w wierności aż do śmierci. [3] I wreszcie, księga ta została napisana po to, aby wierzącym wszystkich pokoleń przekazać Boże spojrzenie na ich śmiertelny bój, jaki toczą ze zmasowanymi siłami Szatana, poprzez wyjawienie przyszłych wydarzeń. Ujawnia wydarzenia, które będą miały miejsce w ostatnich siedmiu latach poprzedzających powtórne przyjście Chrystusa, a zwłaszcza fakt, że Bóg okaże się zwycięzcą i pomści świętych, wylewając swój gniew na królestwo Szatana; zaraz po tym nastąpi powtórne przyjście Chrystusa.
Przegląd
Prorocze przesłanie tej księgi jest przekazywane przy pomocy dramatycznych apokaliptycznych obrazów i symboli rysujących zakończenie biblijnego przekazu o dziele odkupienia. Eksponuje rolę Chrystusa jako pełnego chwały Baranka, który został zabity (r.5) oraz Baranka przepełnionego gniewem, który przychodzi, aby sądzić świat i oczyścić go ze zła (r.6-19). Inne ważne obrazy symboliczne to smok (Szatan), zwierzę morskie (Antychryst) i zwierzę wychodzące z ziemi (fałszywy prorok), oraz wielki Babilon (Ośrodek szatańskich oszustw i ogólnoświatowej władzy).
Po prologu (1:1-8) następują trzy zasadnicze części księgi. W pierwszej z nich (1:9-3.22) Jan otrzymuje budzącą lęk wizję uwielbionego Chrystusa przechadzającego się pośród świeczników (zborów), który nakazuje Janowi napisanie listów do siedmiu zborów w Azji Mniejszej (1:11.19). Każdy list (2:1-3.22) zawiera symboliczny opis uwielbionego Pana przedstawiony w wizji wstępnej, ocenę zboru, słowa pochwały lub nagany, albo jedno i drugie, ostrzeżenie dla pięciu zborów, wezwanie do słuchania i upamiętania oraz obietnicę dla wszystkich zwycięzców.
Nacisk kładziony w tej części na liczbę siedem wskazuje, iż listy przedstawiają zbiorczą pełnię przesłania uwielbionego Pana do Kościoła w każdym miejscu i w każdym czasie. Druga ważna część księgi (4:1-11.19) zawiera wizję wydarzeń w niebie i na ziemi, dotyczące Baranka i jego roli w końcowym okresie historii. Zaczyna się od wizji pełnej majestatu Sali niebianskiej, gdzie zasiada na tronie Bóg w świętości i nieprzystępnym świetle (r.4).
Rozdział 5 koncentruje się na zapieczętowanym zwoju przeznaczenia, znajdującym się w prawej ręce Boga, oraz na Baranka, który jako jedyny jest godzien złamać pieczęcie i wyjawić treść zwoju. Złamanie pierwszych sześciu pieczęci (r.6) kontynuuje wizję rozpoczętą w r.4-5, w tym że scena wydarzeń przenosi się na ziemię. Pierwszych pięć pieczęci rozpoczyna Boży sąd w dniach ostatecznych, poprzedzających koniec. Pieczęć szósta zapowiada nadciągający Boży gniew. „Pierwsze interludium” tej księgi pojawia się w r.7 i opisuje pieczętowanie 144 000 u progu wielkiego ucisku (7:1-8) oraz nagrodę oczekującą świetych w niebie po wielkim ucisku (7:9-17).
Rozdział 8-9 przedstawiają złamanie siódmej pieczęci i kolejną serię kar, a mianowicie siedem trąb „Drugie interludium” występuje pomiedzy szóstą a siódmą trąbą, a dotyczy Jana i książeczki (małego zwoju) (10:1-11) oraz dwóch potężnych prorockich świadków w wielkim mieście (11:1-14). Wreszcie siódma trąbą (11:15-19) stanowi zapowiedź końca (w.15) oraz preludium ostatnich scen ujawnionej tu Bożej tajemnicy (r.12-22). Trzecia część (12:1-22.5) podaje szczegółowy obraz konfliktu końca czasów pomiedzy Bogiem i jego przeciwnikiem, Szatanem.
Rozdział 12-13 ujawnia, iż święci na ziemi muszą stawić czoło strasznemu sprzysiężeniu trójcy zła, złożonej ze [1] smoka (r.12), [2] zwierzęcia wychodzącego z morza (13:1-10) oraz [3] zwierzęcia wychodzącego z ziemi (13:11-18).
Rozdziały 14-15 zawierają wizje zapewniające świętych poddanych uciskowi, że sprawiedliwość zwycięży, jako że Bóg wyleje swój ostateczny gniew na cywilizację Antychrysta. Następuje tu opis pełni Bożego gniewu: siedem czasz zawierających kary (r.16), osądzenie wielkiej wszetecznicy (r.17) oraz upadek wielkiego Babilonu (r.18). W tym momencie rozlega się w niebie ogromna radość i zostaje ogłoszona weselna uczta Baranka i jego oblubienicy (19:1-10). Ale wielki finał jest jeszcze przed nami. Jan widzi teraz otwarte niebo i Chrystusa jadącego na białym koniu, jako Króla królów i Pana panów, aby pokonać zwierzę i wszystkich jego sprzymierzeńców (19:11-21).
Ostateczna porażka Szatana jest poprzedzona jego związaniem na tysiąc lat (20:1-6), kiedy to Chrystus panuje ze świętymi (20:4), po czym Szatan zostaje na krótko uwolniony (20:7-9) i wreszcie wrzucony na zawsze do „jeziora ognistego” (20:10). Apokaliptyczne proroctwo konczy się wizją wielkiego białego tronu sędziowskiego (20:11-15), sprawiedliwej zguby niegodziwych (20:14-15;21:8), oraz nowego nieba i nowej ziemi przeznaczonych dla świętych (21:1-22.5). Księga kończy się ostrzeżeniem, by nie lekceważyć jej przesłania i wskazówką, jak osiągnąć życie wieczne (22:6-21).