Korynt był pod wieloma względami najważniejszą grecką metropolią w czasach Pawła, podobnie jak w czasach współczesnych wiele bogatych miast. Korynt był „arogancki” intelektualnie, zasobny w dobra materialne i zepsuty moralnie. W tym słynącym ze zmysłowości mieście rozkwitały wszelkiego rodzaju grzechy. Wspólnie z Pryscyllą i Akwilą (16,19) oraz członkami własnej ekipy apostolskiej (Dz. 18,5), Paweł założył koryncki zbór podczas swojej osiemnastomiesięcznej służby w tym mieście, w trakcie swej drugiej wyprawy misyjnej (Dz. 18,1 -17). Zbór składał się z Żydów i nawróconych pogan, którzy stanowili większość. Kiedy Paweł opuścił Korynt, w młodym zborze pojawiły się różnorodne problemy, wymagające odwołania się do jego apostolskiego autorytetu oraz nauczania, czy to poprzez listy, czy też osobiście. Erwszy list do Koryntian został napisany podczas jego trzyletniej służby w Efezie (Dź. 20,31), w trakcie trzeciej wyprawy misyjnej (Dź. 18,23-21,15). Dotarły tam do Pawła informacje o problemach w Koryncie (1 Kor. 1,11); następnie delegacja z korynckiego zboru (16,17) dostarczyła mu list, prosząc o wskazówki w różnych kwestiach (7,1, por. 8,1; 12,1; 16,1). Paweł napisał ten list w odpowiedzi na zasłyszane wieści i na zapytania z Koryntu.
Autor : Paweł
Temat: Kościelne Problemy i ich rozwiązanie
Data: ok. 55/56 r. po Chrystusie
Czytać Pierwszy List Św. Pawła do Koryntian
Cel
Pawłowi przyświecały dwa cele:
[1] Chciał skorygować poważne błędy w korynckim zborze, o których mu doniesiono. Koryntianie traktowali te nieprawidłowości z pobłażaniem. Paweł zaś uważał je za poważny grzech.
[2] Udzielić porad i wskazówek co do rożnych kwestii, o które pytali Koryntianie. Dotyczyły one zarówno doktryny, jak i osobistego oraz zborowego prowadzenia się i czystości moralnej. Przegląd: List ten zajmuje się problemami wyłaniającymi się w zborach, których członkowie poddają się cielesnemu sposobowi postępowania (3,1-3) i nie oddzielają się zdecydowanie od otaczającego ich pogańskiego społeczeństwa (2 Kor. 6,17). Są to takie problemy jak: rozłamy w zborze (1,10-12; 11,17-22), tolerowanie grzechu, tutaj: kazirodztwo (5,1-13), niemoralność seksualna (6,12-20), procesy sądowe między chrześcijanami (6,1-11), humanistyczne (liberalne) podejście do apostolskiej prawdy (roz. 15) oraz konflikty z powodu „chrześcijańskiej wolności” (roz. 8 i 10). Paweł poucza również Koryntian w kwestiach: celibatu i małżeństwa (roz. 7), nabożeństw, w tym Wieczerzy Pańskiej (roz. 11-14); oraz zbiórki na rzecz wierzących w Jerozolimie (16,1-4). Najważniejszym bodaj wkładem tego listu w doktrynę Nowego Testamentu jest nauka Pawła na temat przejawów i darów Ducha Świętego w kontekście nabożeństw zborowych (roz. 12-14). Bardziej niż gdziekolwiek indziej w Nowym Testamencie, rozdziały te dają pojęcie na temat natury i elementów składowych nabożeństwa w pierwotnym Kościele (por. 14,26-33). Paweł wskazuje, iż Bożym zamierzeniem jest to, by w zborze miejsce dla różnorodnego przejawiania się Ducha za pośrednictwem wiernych (12,4-10) oraz osób powołanych do pewnych służb (12,28-30) – chodzi o różnorodność w jedności, podobnie jak wiele innych funkcji ludzkiego ciała (12,12-27). Podając wskazówki dotyczące funkcjonowania darów duchowych w zborze, Paweł czyni istotne rozróżnienie pomiędzy budowaniem się jednostki i zboru (14,2-6.12.16-19,26), nalegając, aby wszystkie publiczne przejawy lub dary wypływały z miłości (roz. 13) i służyły ku zbudowaniu zgromadzonych wierzących (12,7; 14,4-6,26).
Cechy szczególne
Pierwszy list do Koryntian charakteryzuje się pięcioma głównymi cechami:
[1] Żaden inny list nie dotyczy w tak wielkim stopniu problemów zborowych. Zajmując się różnymi zagadnieniami i problemami w Koryncie, Paweł przedstawia jasne i niezmienne duchowe zasady, z których każda ma znaczenie uniwersalne i dotyczy całego Kościoła (np. 1,10; 6,17,20; 7,7; 9,24-27; 10,31-32; 14,1-10; 15,22-23).
[2] Zwraca uwagę na jedność lokalnej wspólnoty jako Ciało Chrystusa, co widoczne jest w rozważaniach na temat rozłamów, Wieczerzy Pańskiej i darów duchowych.
[3] Zawiera najpełniejszą naukę Nowego Testamentu w tak istotnych sprawach, jak: celibat i małżeństwo (roz. 7); Wieczerza Pańska (10,16-21; 11,17-34); języki, proroctwo i dary duchowe w czasie wspólnych zgromadzeń (roz. 12,14); miłość agap (roz. 13) oraz zmartwychwstanie ciała (roz. 15).
[4] Jest źródłem nieocenionej mądrości dla sprawowania opieki duszpasterskiej, gdy chodzi o dyscyplinę zborową (roz. 5).
[5] Podkreśla rzeczywistą możliwość odpadnięcia od wiary tych, którzy trwają w nieprawości i nie trzymają się mocno Chrystusa. (6,9-10; 9,24-27; 10,5-12,20-21; 15,1-2).