W swym liście do zboru w Koryncie oraz do wierzących w całej Achai (1,1) Paweł dwukrotnie wymienia swoje imię (1,1; 10,1). Po założeniu zboru podczas drugiej wyprawy misyjnej miał częstszy kontakt z Koryntianami ze względu na ich problemy (zob. wstęp do 1Kor.). Kolejność tych kontaktów oraz okoliczności napisania 2 Kor. są następujące:
[1] Po wstępnych kontaktach i korespondencji pomiędzy nim i zborem (np. 1 Kor.1,11; 5,9; 7,1) Paweł napisał Pierwszy List do Koryntian w Efezie (wiosna r. 55 lub 56).
[2] Następnie odbył podróż przez morze egejskie do Koryntu, aby zająć się dalszymi problemami w zborze. Ta wizyta, która miała miejsce pomiędzy Pierwszym i Drugim Listem do Koryntian (por. 13,1-2), była bolesna i dla Pawła, i dla zboru (2,1-2).
[3] po owej przykrej wizycie dotarły do Pawła do Efezu wieści, iż antagoniści ciągle atakują jego samego oraz jego apostolski autorytet, w nadziei przekonania części zboru w Koryncie, by odrzucili Pawła.
[4] W odpowiedzi Paweł napisał z Macedonii Drugi List do Koryntian (jesień r. 55 lub 56). Niedługo potem ponownie udał się do Koryntu (13,1) i pozostał tam przez około trzy miesiące (por.Dz.20,1-3a), pisząc tam List do Rzymian.
Autor: Paweł
Temat: Przez cierpienia do chwały
Data: ok.55/56 r. po Chrystusie
Czytaj - Drugi List Św. Pawła do Koryntian
Cel
Paweł zwraca się tu do trzech kategorii ludzi w Koryncie.
[1] Pragnął dodać otuchy większości członków zboru, którzy pozostali mu wierni jako duchowemu ojcu.
[2] Rzucił wyzwanie i wyeksponował fałszywych proroków, którzy wypowiadali się przeciwko niemu, mając nadzieję podkopać jego autorytet jako człowieka i apostoła oraz przekręcić jego naukę.
[3] Udzielił nagany tej mniejszości w zborze, która będąc pod wpływem oponentów Pawła odrzucała jego autorytet i karcenie. Paweł potwierdził swą uczciwość i autorytet apostolski., wyjaśnił motywy i ostrzegł przed dalszym buntem. Drugi List do Koryntian miał przygotować zbór jako całość do jego niezwłocznej wizyty.
Przegląd
List ten dzieli się na trzy zasadnicze części:
[1] Pierwszą (r. 1-7) Paweł rozpoczyna dziękując Bogu za pociechę w cierpieniach za Ewangelię, chwali Koryntian za poddanie dyscyplinie winnego i wreszcie broni swojej uczciwości, wyjaśniając przyczynę zmiany swoich planów. W urywku 3,1-6,10 przedstawia, w najpełniejszy w Nowym Testamencie sposób, prawdziwy charakter chrześcijańskiej służby. Podkreśla wagę oddzielenia od świata (6,11-7,1) i wyraża radość, bo dowiedział się od Tytusa o upamiętaniu wielu członków korynckiego zboru uprzednio zbuntowanych wobec jego autorytetu (r. 7).
[2] W r. 8 i 9 Paweł wzywa Koryntian, by dorównali szczerej hojności Macedończyków i przyłączyli się do zbiórki na rzecz chrześcijan w Jerozolimie cierpiących niedostatek.
[3] Ton listu zmienia się w r. 10-13. Paweł broni tu swego apostolstwa, powołując się na swoje powołanie, kwalifikacje i cierpienia godne prawdziwego apostoła. Ma nadzieję, że pozwoli to Koryntianom rozpoznać pośród siebie fałszywych apostołów i tym samym uniknąć jego nagany, kiedy przybędzie do nich osobiście. Paweł kończy list jedyną trynitarną doksologią w Nowym Testamencie (13,13).
Cechy szczególne
List ten charakteryzują cztery cechy zasadnicze:
[1] Jest to najbardziej autobiograficzny ze wszystkich listów Pawła, który pisząc o sobie robi to w tonie szczerej pokory, usprawiedliwienia, a nawet wstydu, jednakże ze względu na sytuację w Koryncie nie może z nich zrezygnować.
[2] Przewyższa wszystkie pozostałe listy Pawła w wyjawianiu intensywności i głębi jego miłości i troski o duchowe dzieci.
[3] Zawiera najbardziej rozwiniętą NT teologię chrześcijańskiego cierpienia (1,3-11; 4,7-18; 6,3-10; 11,23-30; 12,1-10) oraz chrześcijańskiej ofiarności (r. 8-9).
[4] Kluczowe słowa takie, jak: słabość, żal, łzy, niebezpieczeństwo, cierpienie, pociecha, chluba, prawda, służba i chwała podkreślają wyjątkowy charakter tego listu.