Juda mówi po prostu „brat Jakub” (w.1). W Nowym Testamencie jedynymi braćmi o imionach Juda i Jakub są przyrodni bracia Jezusa (Mt.13:55; Mr.6:3). Juda wspomina o Jakubie być może, dlatego, że ten był przywódcą zboru w Jerozolimie i mogłoby to mu pomóc w określeniu własnej tożsamości i autorytetu.
Ten krótki, ale robiący duże wrażenie list został napisany dla wyrażenia sprzeciwu wobec fałszywych nauczycieli, krzykliwych antynomistów ( tzn.nauczających, że zbawienie przez łaskę pozwala im grzeszyć nie powodując potępienia), którzy z pogardą zaprzeczali oryginalnemu apostolskiemu objawieniu na temat osoby i natury Jezusa Chrystusa (w.4). W ten sposób doprowadzali do rozłamów w zborach: w co wierzyć (w.19a.22) i jak postępować (w.4.8.16). Juda określa tych pozbawionych skrupułów ludzi jako „bezbożników” (w.15) i nie mających Ducha (w.19).
Prawdopodobny związek między Listem Judy a Drugim Listem Piotra wiąże się z okresem, w którym Juda pisał swój list. Najprawdopodobniej Judzie znany był Drugi List Piotra (w.17-18), a więc pisał po Piotrze, tzn. Gdzieś między 70-80 r. po Chrystusie. Ludzie, do których list został skierowany nie są wyraźnie określeni, ale mogą to być ci sami, do których napisał swój list Piotr (zob.wstęp do Drugiego Listu Piotra).
Autor: Juda
Temat: Walka o przekazaną świętym wiarę
Data: 70-80 r. po Chrystusie
Czytaj - List Św. Judy
Cel
Juda napisał ten list [1] by ostrzec wierzących przed poważnym zagrożeniem, jakie niosą ze sobą fałszywi nauczyciele oraz ich zgubnym wpływem na zbory, i [2] aby wezwać wierzących, by powstali i „podjęli walkę o wiarę, która raz na zawsze została przekazana świętym” (w.3).
Przegląd
Po pozdrowieniu wierzących (w.1-2), Juda przyznaje, że pierwotnie zamierzał pisać na temat natury zbawienia (w.3a), jednakże pisze ten list zmuszony do tego odszczepieństwem nauczycieli przekręcających Bożą łaskę i przez to podważających w zborach prawdę i sprawiedliwość (w.4),. Juda oskarża ich o niemoralność seksualną (w.4.8.16.18), pójście drogą Kaina (w.11), chciwość na wzór Balaama (w.11), bunt jak w przypadku Koracha (w.11), zarozumialstwo (w.8.16), zwodnicze działania (w.4a.12), zmysłowy styl życia (w.19) i sianie niezgody (w.19). Głosi pewne nadejście Bożego sądu na wszystkich, którzy popełniają takie grzechy i ilustruje to sześcioma przykładami ze Starego Testamentu (w.5-11). Dwunastokrotny opis życia tych ludzi pokazuje, że dojrzeli oni do Bożego gniewu (w.12-16). Wierzący są napominani, by pilnowali się i okazywali wahającym się litość z obawą (w.20-23). Juda kończy swój list dynamicznym, natchnionym błogosławieństwie (w.24-25).
Cechy szczególne
Jest ich cztery:
[1] List zawiera najbardziej bezpośrednią i żywiołową krytykę fałszywych nauczycieli znajdującą się w Nowym Testamencie. Podkreśla, jak poważne we wszystkich pokoleniach jest zagrożenie, które fałszywi nauczyciele niosą prawdziwej wierze i pobożnemu życiu.
[2] Widać w nim zamiłowanie do obrazowania za pomocą serii wyrażeń składających się z trzech elementów - np. trzy przykłady sądu wzięte ze Starego Testamentu (w.5-7), potrójny opis fałszywych nauczycieli (w.8), trzy starotestamentowe przykłady bezbożników (w.11).
[3] Będąc w pełni pod natchnieniem Ducha Świętego, Juda swobodnie odwołuje się do źródeł pisanych: (a) Pism Starego Testamentu (w.5-7.11), (b) żydowskich zwyczajów (w.9.14-15) i (c) Drugiego Listu Piotra, cytując dosłownie wiersz 3:3, potwierdzając te słowa jako pochodzące od apostołów (w.17-18).
[4] Znajdujemy w nim najbardziej majestatyczną formułę udzielania błogosławieństwa w Nowym Testamencie.